ആദ്യത്തെ കൊലപാതകം

മരണം മണക്കുന്ന ആ കുടുസ്സു മുറിയുടെ മൂലയിലെ കസേരയിൽ തളർന്നിരിക്കുമ്പോൾ ദേഹത്തു തെറിച്ച ചോര ഉണങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.
ചുമരിലെ വിള്ളലുകളിൽ അവളുടെ പിടച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം തങ്ങിനിൽപ്പുണ്ടോ എന്നു ഒരു നിമിഷം കാതോർത്തു.

കേൾക്കാനില്ല.

ജീവനെടുക്കുന്നത് നിസ്സാരമാണെന്നു ബീഡിമണം കട്ടപിടിച്ച വാക്കുകളിലൂടെ പറഞ്ഞതു സലാമാണ്.മുഖത്തമർത്തിപ്പിടിച്ച് പുറകോട്ടു വളച്ച കഴുത്തിനു കുറുകെ മൂർച്ചയുള്ള കത്തി കൊണ്ട് അമർത്തിയൊരു വര.ജീവനും മരണത്തിനും ഇടയ്ക്കുളള അതിർത്തി വര.അപ്പോൾ ചോര കുതിച്ചൊഴുകും.ഇടനെഞ്ചിൽ നിന്നുയരുന്ന ഓരോ നിലവിളിയും മുറിഞ്ഞ ശ്വാസനാളത്തിലൂടെ കാറ്റു മാത്രമായി പുറത്തു വരും.തുറന്നു കിട്ടിയ വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്കു കുതിക്കാൻ ഒരുമ്പെടുന്ന പ്രാണനെ ശരീരം കടന്നു പിടിക്കും.പിന്നെ ഒരു മൽപ്പിടുത്തമാണ്.
പിടച്ചിലുകൾ..
ഒടുക്കം ദേഹത്തിന്റെ ഒടുവിലത്തെ പിടിയും വിടുവിച്ച് അവസാന ശ്വാസത്തിനൊപ്പം പ്രാണൻ പടിയിറങ്ങുമ്പോഴേക്കും പിടച്ചിൽ നിന്നിരിക്കും.

വളരെ എളുപ്പം.

എന്നിട്ടും കൈ വല്ലാതെ വിറച്ചു.നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടച്ചു.

ഈ ദിവസം വരുമെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.സലാമിന്റെ കൂടെയുള്ള ഒരോ നിമിഷവും ഞാനിതു ഭാവനയിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. എന്റെ ആദ്യത്തെ കൊലപാതകം.ഇന്നത്തെ ദിവസത്തിനായി പല നാളുകൾ കൊണ്ടു നെയ്ത ധൈര്യത്തിന്റെ ഒരു കുപ്പായം ഞാൻ തയ്യാറാക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.പക്ഷേ ദേഹത്തേക്കു ചോര തെറിച്ച ഞെട്ടലിൽ കൈവിട്ടുപോയ കത്തിക്കൊപ്പം ആ കുപ്പായവും അഴിഞ്ഞുവീണു.

അവളെ കൊന്നത് ആരും എന്നോടു ചോദിക്കില്ല.ഒരു പോലീസുകാരനും എന്നെത്തേടി വരില്ല.ഒരു സംഘടനയും പ്രതിഷേധിക്കില്ല.
മാംസക്കൊതിയന്മാരാണ് എല്ലാം.
എന്തിന്,കടന്നു പിടിക്കുമ്പോൾ അവൾ പോലും കാര്യമായി എതിർത്തില്ല.സ്വന്തം വിധി സ്വീകരിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ ദുർബലമായ ചില പുളച്ചിലുകളിലൊതുങ്ങി അവളുടെ പ്രതിരോധം.

നിമിഷങ്ങൾ ഇറ്റു വീഴുകയാണ്.

കയ്യുടെ വിറയൽ ഇനിയും അടങ്ങിയിട്ടില്ല.താഴെ വീണ കത്തി ഇനിയും എടുത്തിട്ടില്ല.പക്ഷേ ഈ ഇരിപ്പു പറ്റില്ല.എനിക്കു പണം തന്നയാൾ അക്ഷമനായിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും.പാതി മുറിഞ്ഞ കഴുത്തിൽ നിന്നും അവളുടെ തല വെട്ടി മാറ്റണം.നെഞ്ചുംകൂട് തകർക്കണം.വയറു പിളർന്നു കുടൽമാലയെടുക്കണം.അവളെ കഷണങ്ങളാക്കി പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കൂടുകളിലാക്കണം.

കരുണ ചിക്കൻ സെന്ററിനുള്ളിലെ കാലിളകിയ കസേരയിൽ നിന്നും ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.