എൻ.എച്ച്. 47

ദേശീയപാതകൾ സാധാരണ നിരത്തുകളെപ്പോലെയല്ല.

ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങളിപ്പോൾ ചിന്തിക്കുന്നത് വെള്ളവരകളെപ്പറ്റിയായിരിക്കും. വിസ്താരം കൂടിയ റോഡിനെ പലതായി തിരിക്കുന്ന നെടുകനെയുള്ള വെള്ളവരകൾ. അല്ലെങ്കിൽ ഇടയ്ക്കുള്ള ടോൾ ബൂത്തുകളെപ്പറ്റിയായിരിക്കാം. അതോ ഉയർന്ന വേഗപരിധിയെയും ചീറിപ്പായുന്ന വാഹനങ്ങളെയും പറ്റിയാണോ?

പക്ഷേ ഞാൻ അതൊന്നുമല്ല  ഉദ്ദേശിച്ചത്.

ഞാൻ പറയാൻ വന്നത്,അവിടെ ഓരോ വാഹനങ്ങളും ഓരോ തുരുത്തുകളാണ്. കളിയും, ചിരിയും,വാശിയും,ദേഷ്യവും എല്ലാമുള്ള സഞ്ചരിക്കുന്ന കൊച്ചു ലോകങ്ങൾ. ആ സഞ്ചാരങ്ങളിൽ,തങ്ങളുടേത് മാത്രമായ ആ ലോകങ്ങളിൽ നിന്നു പുറത്തു കടക്കാൻ പൊതുവേ ആർക്കും താത്പര്യമില്ല.
പുറം കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണെറിയില്ലെന്നല്ല,പക്ഷേ അതിനുമപ്പുറം ചുറ്റുമുള്ള സംഭവങ്ങളിലേക്ക് കയ്യും,മനസ്സും നീട്ടുന്നവർ എത്ര പേരുണ്ട്?

ഒരുപക്ഷേ  അവയ്ക്കു ചുറ്റും നിസ്സംഗതയുടെ കിടങ്ങുകളുണ്ടായിരിക്കും. മറികടക്കാനാവാത്ത വിധം വലിയവ. അവയ്ക്കപ്പുറത്തേക്കു നീട്ടാൻ അവരുടെ കൈകൾക്കു നീളം പോരായിരിക്കും.

ഞാൻ കുറ്റം പറഞ്ഞതല്ല കേട്ടോ.

ദേശീയപാതയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഓർത്തത്‌. കുറച്ചു കാലം മുൻപു വരെ കരുതിയിരുന്നതു നീളം കൂടിയ ദേശീയപാത എൻ.എച്ച്.47 ആണെന്നാണ്.

പതിവു പോലെ അതും തിരുത്തിയതു മീനുവാണ്.

അവൾക്ക് ആകാശത്തിനു കീഴെയുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും അറിയാം. മറ്റൊന്നുകൂടിയുണ്ട്. മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ വച്ച് എന്നെ തിരുത്തുന്നതിൽ അവൾക്കു പ്രശ്നമൊന്നും തോന്നാറില്ല.
കല്യാണം കഴിഞ്ഞ ആദ്യനാളുകളിൽ ഇതെനിക്ക് അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കിയിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ഞാൻ പറയുന്നതെല്ലാം ശരിയാണെന്നു കരുതുന്ന അമ്മയുടെ മുന്നിൽ വച്ച്. പിന്നെ അതു ശീലമായി. ഇപ്പോൾ വിജ്ഞാനം വിളമ്പുമ്പോൾ അവളോടു ചോദിച്ച് ഉറപ്പാക്കിയിട്ടേ ചെയ്യാറുള്ളൂ .

എന്നാലും എൻ.എച്ച്.47ൽ കൂടിയുള്ള ഒരു യാത്രയിൽ അറിയാതെ വായിൽ നിന്നു വീണു പോയി.

"ഇന്ത്യയിലെ എറ്റവും നീളം കൂടിയ ഹൈവേയാ ഇത്!"

"ഏയ് അല്ല!അത് എൻ.എച്ച്.7 ആണ്". ഉടൻ വന്നു തിരുത്ത്.

അച്ഛൻ ഊറിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മ മരിച്ചതിനു ശേഷം അച്ഛൻ അപൂർവ്വമായേ ചിരിക്കാറുള്ളൂ.

എനിക്കും ചിരി വരുന്നു.

ഇതൊക്കെ പറയാൻ കാര്യം ഞാൻ ഇപ്പോൾ എൻ.എച്ച്.47 ലാണ്.



കാർമേഘങ്ങളൊഴിഞ്ഞ ആകാശത്ത് വാരി വിതറിയപോലെ നക്ഷത്രങ്ങൾ.
പരന്നൊഴുകുന്ന പാൽനിലാവിൽ ഇരുട്ടിനു കട്ടി തീരെ കുറവ്.ഭൂമി യെ ഒരു കറുത്ത തുണി കൊണ്ടു മൂടിയാൽ ഒരുപക്ഷേ കൂരിരുട്ടായേക്കും. എന്നാലും കണ്ണടച്ചുണ്ടാക്കുന്ന ഇരുട്ടിൻറെ അത്രയും വരുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല.

ഞാൻ എന്തൊക്കെയാണീ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടുന്നത്‌?

ഇന്ന് വെളുത്ത വാവാണ്. ഭഗവാൻ പുതിയ പപ്പടം ചുട്ടെന്നു തോന്നുന്നു.
മനസ്സിലായില്ല അല്ലേ?
അത് എൻറെ മോൾ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞതാണ്.

"അച്ചേ ,അമ്പിളിയമ്മാവൻ എന്താന്ന്  അറിയോ?"

"ഇല്ല,മോളു പറ"

"അദേ,ബഗവാൻ തിന്നണ പപ്പടാ. എല്ലാ ദൂസൊം കൊറച്ചു തിന്നും.തീരുമ്പോ പിന്നേം ചുടും!"

"അപ്പൊ നക്ഷത്രങ്ങളോ?"

"അത്  ബഗവാൻ വളർത്തണ മിന്നാമിനുങ്ങോളാ!"

അവളുടെ പേര് അമ്പിളിയെന്നാണ്.
അവളുടെ തെളിഞ്ഞ വട്ട മുഖം നോക്കി അച്ഛനിട്ട പേര്.

അവളിപ്പോൾ  മീനുവിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നല്ല ഉറക്കമായിരിക്കും. കിടക്കാൻ നേരം എന്നെ കാണാൻ വാശി പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും.

അടുത്ത ആഴ്ച അവളുടെ പിറന്നാളാണ്.

സമ്മാനമായി വാങ്ങിയ ബാർബി പാവ അമ്മയുടെ പഴയ പെട്ടിക്കുള്ളിൽ ഒളിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. മീനുവിനോടു പോലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.

മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാർ  ഒരു  ബൈക്കിൽ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കടന്നു പോയി. കഴിഞ്ഞ അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ എന്നെ  കടന്നു പോകുന്ന ഇരുപത്തിനാലാമത്തെ വണ്ടിയാണ്. ഇത്ര കൃത്യമായി എങ്ങനെ അറിയാം എന്നു നിങ്ങൾ ചോദിച്ചേക്കാം.

അതിനു കാരണം മണിക്കുട്ടിയാണ്.

മണിക്കുട്ടി ആരാണെന്നാണോ? അമ്പിളിയെ ഞാൻ അങ്ങനെയാണ് വിളിക്കാറ്.

അവൾക്ക്  വലിയ ഇഷ്ടമാണ് വണ്ടിയെണ്ണിക്കളിക്കാൻ.
കളിയെന്താണെന്നു നിങ്ങൾക്ക്ചിലപ്പോൾ അറിയാമായിരിക്കും. രണ്ടു പേരും ഓരോ വണ്ടി തിരഞ്ഞെടുക്കണം. അതിലേതാണോ റോഡിലൂടെ കൂടുതൽ പോകുന്നത്,അതു തിരഞ്ഞെടുത്തയാൾ ജയിക്കും. അതാണ്‌ കളി.
ഞങ്ങളുടെ വീട് റോഡരികിലായതുകൊണ്ട് ഉമ്മറത്തിരുന്നാൽ മതി.
ജയിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ കുടു കുടെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ കവിളിൽ അവൾ അമർത്തിയൊരു ഉമ്മ തരും.
അതു കിട്ടാൻ വേണ്ടി മാത്രം എത്ര തവണയാണ് മനപ്പൂർവം എണ്ണം തെറ്റിച്ച് തോറ്റുകൊടുത്തിരിക്കുന്നതെന്നോ!

കഴിഞ്ഞ അര മണിക്കൂറായി അവൾ എന്റെ അടുത്തുണ്ടെന്നു സങ്കൽപ്പിച്ച് വണ്ടിയെണ്ണിക്കളിക്കുകയാണ് ഞാൻ.

തമാശയായി തോന്നുന്നുണ്ടല്ലേ?



ഞാൻ പറയാൻ വന്നതും അതാണ്‌. മരണം ഇത്ര അടുത്തു നിൽക്കുമ്പോഴും ഇത്തരം കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങൾ മനസ്സിലേക്കു വരുന്നുവെന്നത് കൗതുകകരമായിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോഴും എനിക്കു ചിരിക്കാൻ കഴിയുന്നത്‌ അത്ഭുതമായിരിക്കുന്നു.

പൊന്നു പോലെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ബൈക്ക് അരികിൽ തകർന്നു കിടപ്പുണ്ട്. അതിലൊരു പോറൽ വീണാൽ പോലും
സഹിക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ഒരു വിഷമവും തോന്നുന്നില്ല.
കടന്നു പോയ ഇരുപത്തിനാലു വണ്ടികളിലൊന്നു  പോലും എന്നെ കണ്ടു നിർത്താത്തതിൽ എനിക്കു പരാതിയുമില്ല.

വിഷമമുണ്ട്. പരാതിയില്ല.

ഞാൻ വിളിച്ചാൽ അച്ഛനും,മീനുവും പാഞ്ഞെത്തും. മൊബൈൽ ഫോണ്‍ കുറച്ചകലെ കിടക്കുന്നത് കാണാനുമുണ്ട്.

പക്ഷേ അനങ്ങാൻ പറ്റുന്നില്ല. വല്ലാത്ത വേദന.

അവരോട് ഒന്നു യാത്ര പറയാനെങ്കിലും പറ്റിയിരുന്നെങ്കിൽ!

ചോര ഒത്തിരി വാർന്നുപോയിരിക്കുന്നു. മരണം എൻറെ തൊട്ടടുത്തുണ്ട്. അതിൻറെ നാറുന്ന ശ്വാസം എൻറെ മുഖത്തടിക്കുന്നു.

അച്ഛന്റെ കാര്യത്തിൽ അത്ര പേടിയില്ല. അമ്മയുടെ മരണം പോലും സമചിത്തതയോടെ നേരിട്ട ആളാണ്.

പറയാതെ പോയതിനു മീനു പരിഭവിക്കും. സാരമില്ല. ഏറിയാൽ രണ്ടു ദിവസം. അതിൽകൂടുതൽ എന്നോടു പിണങ്ങിയിരിക്കാൻ അവൾക്കു കഴിയില്ല. അതുറപ്പാണ്.

മണിക്കുട്ടി....

ബാർബി പാവയുടെ കാര്യം മീനുവിനോടെങ്കിലും പറയാമായിരുന്നു.

എൻ.എച്ച്.47 ലെ,തന്റേതു മാത്രമായി ചുരുങ്ങാത്ത ഏതെങ്കിലും ഒരു കൊച്ചുലോകത്തു നിന്നും,നിസ്സംഗതയുടെ കിടങ്ങുകൾക്കിപ്പുറത്തേക്ക് എനിക്കായി ആരെങ്കിലും കൈ നീട്ടുമോ?

അറിയില്ല.

ഇരുപത്തിയഞ്ചാമത്തെ വണ്ടിയുടെ കണ്ണുകൾ ദൂരെ രണ്ടു മിന്നാമിനുങ്ങുകളെപ്പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ട്.
ഞാൻ വെറുതെ ആശിക്കുകയാണ്. ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിനോളം....

കണ്‍പോളകൾക്ക്  വല്ലാതെ കനം വയ്ക്കുന്നു...